Werken vanuit zo normaal mogelijk, mijn kijk op Triple-C
In de afgelopen jaren is Triple-C uitgegroeid tot een stevige basis onder mijn manier van werken met mensen die intensieve begeleiding nodig hebben. Toch merk ik dat ik de methode nooit één-op-één ‘uit het boekje’ toepas. Triple-C geeft mij een richting, een fundament. Maar het echte werk begint bij mijn overtuiging dat ieder mens recht heeft op een leven dat zo normaal mogelijk is. Vanuit die visie geef ik mijn eigen, soms eigenzinnige draai aan Triple-C.
Geen gedrag, maar het verhaal erachter
Binnen Triple-C kijken we voorbij het probleemgedrag en richten we ons op het onvervulde menselijke behoefte: contact, veiligheid, betekenis, autonomie.
In mijn werkwijze betekent dit dat ik gedrag nooit zie als een storing die moet worden opgelost. Het is een bericht, vaak de enige taal die iemand nog bezit. Ik probeer dat bericht te ontcijferen door te vertragen, te luisteren én nabij te zijn. Pas dan ontdek je de echte vraag die iemand stelt.
Eerst het gewone leven – dan pas de ondersteuning
Te vaak wordt ondersteuning ingericht vanuit risico’s, regels of routines. Ik draai het graag om:
Hoe zou het eruitzien als deze persoon gewoon thuis zou wonen, met de mensen die voor hem of haar belangrijk zijn?
Van daaruit bouwen we een dagstructuur en een omgeving op die aansluit bij wie iemand is. Geen overmatige prikkels, geen overbodige regels, maar rust, voorspelbaarheid en ruimte voor eigen keuzes.
Laten zien dat je het meent
Triple-C spreekt over een onvoorwaardelijke ondersteuningsrelatie. Ik geloof dat die relatie niet ontstaat door woorden, maar door herhaling en betrouwbaarheid.
Ik laat zien dat ik het meen door:
- consequent op te komen dagen, ook op slechte dagen;
- eerlijk te zijn, ook als iets lastig is;
- fouten toe te geven, omdat dat vertrouwen schept;
- steeds weer duidelijk te maken: ik laat jou niet vallen.
Dat klinkt simpel, maar het is de basis waarop mensen durven te groeien.
De kracht van normaliseren
Mijn motto is: eerst gewoon mens, dan cliënt.
Normaliseren betekent voor mij dat ik niet alles problematiseer. Soms is iemand boos. Soms lukt iets niet. Soms is iemand verdrietig. Dat hoort bij het leven. Pas als we dat accepteren, kunnen we echte stappen zetten.
Daarnaast geloof ik sterk in “gewoon meedoen”: mee eten, mee naar buiten, samen kleine taken doen. Niet omdat dat in een plan staat, maar omdat het menselijk is. Door het gewone te versterken, komt er vanzelf ruimte voor het bijzondere.
Samen het perspectief bouwen
Triple-C werkt met een gezamenlijk gedragen toekomstbeeld. In mijn aanpak is dat geen papieren document, maar een levend gesprek. Ik betrek iedereen die belangrijk is: familie, collega’s, behandelaren, maar vooral de persoon zelf – op een manier die aansluit bij zijn of haar mogelijkheden.
Het perspectief is nooit af. Het groeit, verandert en beweegt mee.
Mijn eigen rol: stevig én zacht tegelijk
Wat mijn aanpak misschien het meest kenmerkt, is de combinatie van duidelijkheid en zachtheid.
Ik bewaak de grenzen en structuur die iemand nodig heeft, maar ik doe dat vanuit warmte, menselijkheid en humor. Triple-C geeft me de kaders, maar ik vul ze met mijn eigen stijl, mijn eigen energie en mijn eigen hart.
Triple-C als fundament, menselijkheid als kompas
Mijn unieke werkwijze binnen Triple-C draait om één centrale overtuiging:
Mensen met een verstandelijke beperking hebben niet een andere wereld nodig, maar een wereld die hen wél begrijpt.
Door te werken vanuit het gewone, door nabij te blijven en door steeds weer te zoeken naar de mens achter het gedrag, ontstaat een leven dat niet alleen veilig en stabiel is, maar ook waardevol.
